Prolog (wersja poprawiona)
Mówimy o cudzie. Lub jak kto woli, tajemniczym zrządzeniu
losu. No bo przecież w podobnych sytuacjach nie powinno się przywoływać
jakichkolwiek racjonalnych analiz. Po co to komu? Niepotrzebne i niefortunne
fakty, które potem trzeba poskładać do kupy i jeszcze zadbać, by łączyły się w
jakiś w miarę logiczny zbiór. A jeśli łączyć się nie da? Na cóż więc taki
wysiłek i ryzyko?
Zatem niech będzie że to cud. Niesamowite zrządzenie losu,
lub kaprys Boga. Tak będzie prościej.
Chłopca przywieziono przed świtem. Nieprzytomną ze strachu
matkę, dwie siostry oddziałowe musiały siłą przytrzymywać w ciemnym szpitalnym
holu. Zresztą bez zastrzyku uspokajającego i tak się nie obyło. Małego, który
ledwo co oddychał, zabrano od razu na intensywną terapię. Pierwsze badania
wykazały postępujący obrzęk płuc. Podejrzewano niewydolność krążeniową lub
mocznicę, jednak okazało się, że winny jest czynnik alergiczny. Mający wtedy
dyżur dr Jarząbski, bez zastanowienia zastosował tlenoterapię i podał leki
rozszerzające naczynia. Stan dziecka poprawił się na tyle, że można było nawet
zmienić ułożenie jego ciała.
Nim nastała siódma, doktor wraz z asystentem i pielęgniarką
powtórzył badania i upewnił się tylko, co do wcześniejszych przypuszczeń.
Chłopiec musiał mieć styczność z czymś, co mocno podrażniło jego drogi
oddechowe. Do końca dnia pozostawał pod tlenem i kroplówką. Noc mogła okazać
się kluczowa.
Niedługo po północy, jedna z pielęgniarek pełniących wówczas
dyżur opuściła toaletę i wolno skierowała swoje kroki w stronę oddziału.
Wydawało jej się, że przechodząc obok sali nr.3 coś usłyszała. Chciała się
jednak upewnić. Wiedziała że w sali leży tylko młody mężczyzna z niemalże
zmiażdżonymi nogami, którego przywieziono z wypadku parę dni temu i pięcioletni
chłopiec, który trafił tu wczoraj.
Otworzyła drzwi i już miała zapalać światło, jednak widok
jaki ujrzała sprawił, że zamarła wpół ruchu. Pomieszczenie częściowo zalane
było fosforyzującą, zieloną poświatą. Jednak ustalenie źródła światła
nastręczało pewnych trudności. Już jakiś czas później, pielęgniarka Justyna
Pankiewicz, będąca świadkiem tegoż incydentu nazwała je „wewnętrznym”. Zupełnie
tak, jakby światło emanowało z poszczególnych przedmiotów i...ludzi. Bo była
tego pewna, że jego największe natężenie znajdywało się w ciele chłopca. Chwilę
trwało, zanim zszokowana kobieta pozbierała myśli i próbowała opanować drżenie
nóg. Jednak gdy potem ujrzała jak korpus mężczyzny wygina się w
widoczny łuk, a z jego klatki piersiowej wystrzela warkocz zielonej mgły, by w
sekundę później utonąć w poświacie otaczającej chłopca- nie wytrzymała. Z
hukiem zatrzasnęła drzwi i krzycząc, puściła się biegiem w stronę pokoju
pielęgniarek.
Nie widziała już zatem jak chwilę potem mężczyzna
zwyczajnie wstał, podszedł do łóżka chłopca i delikatnie położył dłoń na jego
czole. Jak uśmiechnął się pod nosem i cicho, niemalże do siebie rzekł: „To już
wszystko, mały”. I jak następnie skierował się do okna, otworzył je gwałtownie
i przy akompaniamencie wzrastającego tumultu dochodzącego z korytarza, wyskoczył
w chłodny mrok.
Późniejsze wydarzenia, mające miejsce w szpitalu na ulicy Okrzei w
Bystrzycy Kłodzkiej, nie należą już do istotnych z punktu widzenia niniejszej
opowieści. Natomiast trzeba tu jasno odnotować, że sam nocny incydent do
którego doszło na oddziale intensywnej opieki medycznej, miał pośrednio zaważyć
na niezwykłych wydarzeniach rozgrywających się na Dolnym Śląsku, prawie dekadę później. Na Dolnym Śląsku, który jednak już wcześniej, miał stać się areną
trudnych do przewidzenia i wydedukowania faktów. A sam incydent? Cóż, trochę
wprowadził nerwowej gorączki i nieprzewidzianej frustracji, ale za jakiś czas i
o nim zapomniano. Chłopiec opuścił szpital po niecałym tygodniu, całkiem już
jak się okazało zdrowy. Natomiast mężczyzna, przepadł jak kamień w wodę. I to
dosłownie. Wraz ze wszystkimi możliwymi personaliami. Ale nad tym łamała sobie już
głowę bystrzycka policja, i mało który z mieszkańców miasta powracał do
tego. Były przecież inne, ważniejsze sprawy. Nastała końcówka listopada 2018
roku, a od ponad tygodnia wzmagał się gwałtowny atak zimy. Zimy, która nadciągnęła nieoczekiwanie i jak nigdy w ostatnich latach, dała się we znaki miastu i jego mieszkańcom. Władze samorządowe,
nie dysponując już prawie żadnymi funduszami na walkę z jakimikolwiek żywiołami, winą za to obarczały władze
wojewódzkie. Te zaś bezradnie rozkładały ręce, wskazując na niekompetencje rządu, który wybitnie źle opracował najnowszą ustawę o wydatkach publicznych z jesieni zeszłego roku. Na górze, jak zwykle trwała polityczna wojna, a na dole, ludzie
zaczęli mieć już tego serdecznie dość. Wystarczyła więc iskra. I taka iskra
wkrótce miała rozbłysnąć. Dokładnie dwa lata później, w niedalekim Kłodzku. A tymczasem...
c.d.n.
