niedziela, 1 stycznia 2023

Najzwyklejsza

 

Otworzyłem oczy i nie zastanawiałem się dłużej. Tę fotografię zatknąłem obok schowka na radio, a później odpaliłem silnik i ruszyłem. Z rozmysłem jechałem wolno. W każdy zakręt wchodziłem z tak wielką dozą uwagi, jakby zależało od tego moje przetrwanie. Ciągnąłem za sobą sznur wspomnień, a w zasadzie wyobrażeń, które jeszcze niedawno mogły uchodzić za zbyt trudne. Zbyt bolesne. A zakręty mnożyły się w nieskończoność. Melodia kolejnej wiosny niosła spokój i coś na kształt wyczekiwania. Choć nie wiedziałem czy słusznie. Wreszcie zatrzymałem się. Krajobraz podpowiedział że to właśnie tutaj. Wysiadłem z auta i stanąłem na skraju drogi. W niewielkiej dolince poniżej, zalegał już cień i pomału brakowało kontrastu. Spojrzałem trochę dalej. Za grzbietem tkwiącym w świerkowym uniesieniu, wyczekiwał już właściwy widok. Prawie kompletny. I stojąc tak stwierdziłem że nie brakuje już niczego, co mogłoby przeszkodzić mi w ukoronowaniu powrotu, który z założenia miał być ostatnim. Gdy ponownie znalazłem się w samochodzie, raz jeszcze wziąłem ją w dłoń. Pożółkły papier i ta scenka wyrwana z pamięci świata była jedynym, na czym mi teraz zależało. Jechałem dalej, wiedząc że objawienie czegoś niezwykłego i monumentalnego znów zamknęło się w przestrzeni nie większej, niż szczypta tchu.

 

 Źródło zdjęcia: https://polska-org.pl/                                 

5 komentarzy:

  1. Cześć, czy robiłeś kiedyś zdjęcia takich łuków triumfalnych?
    obserwatorczasowkonca.wordpress.com/2023/01/08/co-jest-nie-tak-z-historia-dziejow-cz-iii/

    OdpowiedzUsuń
  2. Witaj. Jest jakiś email, aby się z Tobą skontaktować? Chodzi mi głównie o przemyślenia z bloga 'medartzasada', które są skrajnie podobne do moich. A mało jest takich osób. Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń