piątek, 5 maja 2017

Cisowa Góra


I pomyśleć, że z roku na rok ich ubywa. Że znikają. Zupełnie tak jakby wyczuwały, że nic tu po nich, że stają się elementem zbędnym i niechcianym pośród innych, doskonale tu zaaklimatyzowanych. Kiedyś było inaczej. Było ich znacznie więcej, choć już onegdaj doceniono ich wyjątkowe właściwości. Chroniono je. Jak głosił statut wydany przez króla Władysława Jagiełłę: Jeśliby kto wszedłszy w las drzewa, które znajdują się być wielkiej ceny, jako jest cis, albo im podobne porąbał, tedy może być przez Pana albo przez dziedzica pojman.
Chroniono i dbano. Bo snycerstwo i meblarstwo zdobnicze ceniło je ogromnie. Również tutaj, w okolicy doliny Studwi i góry Buczek.
Dziś niełatwo odwiedzić nieliczne z nich. Nie prowadzi tu żaden szlak, czy jakakolwiek dydaktyczna ścieżka. Może specjalnie. Może dano im wreszcie to, na co zasługiwały od dawna? Odrobinę świętego spokoju, podczas subtelnej próby umierania.

      

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz